Sucre - Potosi

Buenos dias amigos.

Na La Paz zijn we doorgegaan naar Sucre, dit is de officiële hoofstad van Bolivia, maar tegenwoordig gebeuren alle belangrijke dingen in La Paz. Sucre is vooral bekend voor zijn witte koloniale gebouwen en wordt daarom ook de "ciudad blanca" genoemd of witte stad. Wat ons hier opviel waren toch wel het grote aantal kerken. Op zaterdagavond gaan we eerst naar de cinema en nemen daarna een kijkje naar het muziekfestival. In de hoofdstraat stond er een podium, waar lokale artiesten kwamen optreden. We smijten ons tussen het volk en maken kennis met de Bolliviaanse rap en rock.
Zoals alle toeristen, gaan ook wij naar de gekende zondagsmarkt in Tarabuco, net buiten Sucre. Tarabuco is een kleurrijke markt, waar je zowel mannen als vrouwen nog in hun traditionele klederdracht ziet rondlopen. We trekken onze ogen open, want het is precies alsof de tijd hier is blijven stilstaan. Vele mensen kwamen zelfs nog naar hier met hun ezel, om die vol te laden en dan weer te vertrekken. Na enkele uren rond slenteren en vele foto`s, kruipen we weer de bus op.

Na Sucre brengen we een bezoekje aan Potosi, de mijnstad van Bolivia.
Hier kunnnen we nog een kijkje nemen in de actieve zilvermijnen, begeleidt door een ex-mijnwerker. Het bezoek leek meer op speleologie dan op een mijnbezoek.
Voor we vertrekken, krijgen we eerst een sexy outfit; een veel te grote overal, botten en een helm met koplamp. :-) In groepjes van 6 gaan we eerst naar een straat met winkeltjes, waar alle mijnwerkers hun voorraad inslaan voor ze de mijn ingaan. Hier konden we wat frisdrank, dynamiet, cocablaren en sigaretten kopen om kado te doen aan de mijnwerkers. Ook kregen we hier een mini terroristisch cursusje over explosieven en hoe je een bom moet maken (die we later mogen testen). Vooraleer we de mijn ingaan, stoppen we bij een werkplaats waar we zien hoe de mineralen omgezet worden tot zilver. En nu hup de mijn in. We moesten langs lage, smalle en hete gangen waarin er meer stof dan zuurstof zit. Het was enorm moeilijk om te ademen, doordat we soms op handen en knieen langs de grond moesten kruipen. De gassen die er hangden en de hoogte waarop we zaten (4000m), maakten het er ook niet gemakkelijker op, onze keel stond letterlijk in brand.
Niet te geloven dat er hier nog dagelijks mensen in deze omstandigheden moeten werken. Door de vele giftige gassen die hier hangen, ligt de gemiddelde leeftijd van mijnwerkers rond de 45 jaar.
Na het mijnbezoek hebben we buiten een bom in elkaar gestoken (met dynamiet), die we mochten laten ontploffen. Zo hadden we een idee hoe sterk die ontploffing wel is. Amaai, het waren serieuze knallers, dit was nog maar buiten in open ruimte, welk effect moet dat dan niet geven in de mijn.
Weer een ervaring erbij, die we niet snel gaan vergeten.

Tot snel
Saskia en Tine