La Paz

Een nieuw land, dus ook een nieuwe hoofdstad. La Paz is momenteel iets minder aantrekkelijk, want ze zijn overal aan het werken. Ons hotel is gelegen aan de heksenmarkt, brrrr als we daar 's nachts maar geen last van krijgen. :-) Het eerste wat we dan ook doen is de heksemarkt gaan verkennen. Een echte markt is het niet, het zijn meer winkeltjes met allerhande dingen. Wat ons het meest opvalt zijn toch de gedroogde lama foetussen. Blijkbaar gebruikt men hier deze foetussen als offering ter bescherming van een huis. De foetus wordt tijdens de bouw van een nieuw huis onder het huis begraven om zo de eigenaars en de mensen die het huis bouwen, te beschermen. Wij vonden het toch een beetje griezelig. Voor de rest zien we de gebruikelijke kerken, pleinen en museums. Enkel het coca-museum trekt onze aandacht. Hier zien we uitgebreid de geschiedenis van het coca-blad, hoe men vroeger het blad enkel voor rituelen en als sociaal gebeuren gebruikten en hoe de westerlingen het om zeep gebracht hebben.
Deze keer blijft het in de hoofdstad niet alleen bij culturele bezoekjes, maar...
Hier is het mogelijk iets te doen waar je adrenaline van op hol slaat en die uitdaging konden wij natuurlijk niet laten liggen. We zijn hier namelijk gaan mountainbiken op werelds meest gevaarlijke weg!
Samen met een paar mensen dat we hier hebben leren kennen, gaan we ons vol spanning gaan inschrijven voor "the world most dangerous road".
Om 7u30 's morgens vertrekken we met een groepje van 7 naar ons startpunt. Dit ligt op 4700m hoogte, waar we eerst uitgebreid een uitleg krijgen over wat er ons te wachten staat. Na een kleine testrit en het zegenen van onze fiets (met pure alcohol), kunnen we van start. Net voor we vertrekken krijgen we nog enkele leuke verhaaltjes te horen, van mensen die minder chance hadden en het leven verloren. Niet echt een grote stimulans. De ganse rit bedroeg zo'n 64km bergafwaarts en was niet altijd even simpel. Niet alleen omdat hij zo smal is (enkel 3m breed), maar ook omdat het een kiezelweg is met losliggende stenen. Als extra krijg je er nu en dan nog eens een truck bij die op je af komt en dit allemaal naast een diepe kloof zonder omheining. Ook de vele kruizen langs de weg verraden ons waar de naam "Death Road" vandaan komt. ;-)
Achteraf kregen we nog te horen dat op deze weg er gemiddeld 26 voertuigen per jaar in de afgrond verdwijnen en hierbij per jaar 100 à 200 mensen hun leven laten.
Laat ons zeggen dat het geen ontspannen ritje was, maar wel een spannende ervaring en we waren opgelucht dat we alle 7 de weg overleefd hebben.

Vele adrenalinegroetjes,
Saskia en Tine